Forum Integracji Europejskiej Ksw rocznik 2006

Gość

Witam wszystkich ma ktoś te pytania co Baińczyk podawała na wykładach? bede bardzo wdzięczny jeśli znalazła by się osoba chetna do wrzucenia ich na forum;]

Gość

PYTANIA DO EGZAMINU
1. Pojecie konferencji międzyrządowej
2. Procedura zmian art. 48 TUE kroki do przyjęcia zmian
3. Pojecie konstytucji? Wspomnieć o Joszka Fiszer, znaczenie polityczne i prawne
4. Główne cele traktatu nicejskiego, po co zawarty
5. Nicea albo śmierć, wytłumaczyć skąd się to wzięło w sensie prawnym, w którym traktacie zostało to jeszcze użyte i czemu
6. Pojecie deficytu demokracji UE oraz próby przeciwdziałania w kolejnych traktatach reformujących
7. Charakter traktatu konstytucyjnego i lizbońskiego porównać
8. Zmiany w funkcjonowaniu RUE w TN, TK, TL, TA
9. Wyjaśnić znaczenie deklaracji z Laeken
10. Podać główne cele oficjalne dla reform w latach 2007-2009, 5 przesłanek
11. Najważniejsze problemy negocjacyjne w trakcie konferencji międzyrządowej w latach 2002-2003, chodzi o jakieś przykłady
12. Doktryna Horren der Vertrage
13. Metoda konwentu jako nowy sposób negocjowania zmian w prawie pierwotnym
14. Ewolucja w ochronie praw podstawowych od traktatu Am do Liz
15. Okres refleksji i wydane akty
16. Rola prezydencji w przygotowaniu reformy traktatowej
17. Struktura i charakter prawny UE wg traktatu Liz
18. Prawa konwentu europejskiego
19. Poziomy prowadzenia negocjacji w konferencji międzyrządowej
20. Procedura ratyfikacyjna TN, TK, TL, TA

antikrajst

cos tam udało mi się opracować. tylko ostrzegam odpowiedzi mogą być niepełne. pozatym wogole to chaos przemoc i nienawisc(chujowo i na odpierdol opracowane ale da sie cos z tego wyciagnac). w miare dalszej kołchźniczej pracy będe wrzucał kolejne pytania.

1.Konferencja międzyrządowa (ang. Intergovernmental Conference – IGC), spotkanie przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii, jest zwoływane w celu dokonania zmian w traktatach.

Po raz pierwszy (na podstawie Traktatu o Unii Europejskiej) konferencja zebrała się w Turynie w 1996. Propozycję pewnych zmian może przedstawić rząd każdego państwa członkowskiego lub Komisja Europejska. Konferencję zwołuje przewodniczący Rady Unii Europejskiej konsultując się z Parlamentem Europejskim i ewentualnie z Komisją. Jeśli tematem obrad są sprawy dotyczące sfery walutowej Rada Unii zasięga porady Europejskiego Banku Centralnego. Modyfikacje przyjęte przez konferencję wchodzą w życie po zaakceptowaniu przez wszystkie państwa członkowskie, z uwzględnieniem konkretnych wymogów konstytucyjnych w każdym z nich.

2. Procedura zmian art. 48 TUE kroki do przyjęcia zmian
3. Pojecie konstytucji? Wspomnieć o Joszka Fiszer, znaczenie polityczne i prawne
Traktat ustanawiający Konstytucję dla Europy (Wspólnoty Europejskiej) (TKE, Konstytucja dla Europy) – umowa międzynarodowa podpisana przez państwa członkowskie Unii Europejskiej 29 października 2004 w Rzymie. W związku z brakiem ratyfikacji przez wszystkie strony umowa nie weszła w życie.
Projekt Konstytucji dla Europy (Wspólnoty Europejskiej) został opracowany przez powołany specjalnie w tym celu Konwent Unii Europejskiej pod przewodnictwem Valéry'ego Giscard d'Estaing. Efektem zakończonych 10 lipca 2003 r. prac Konwentu stał się liczący 278 stron dokument. Rada Europejska zatwierdziła projekt konstytucji z kilkoma zmianami dnia 18 czerwca roku 2004. Od tego momentu rozpoczął się proces jego ratyfikacji przez kraje członkowskie. 29 października 2004 roku przedstawiciele 25 krajów Unii Europejskiej podpisali Konstytucję w sali Horacjuszy i Kuriacjuszy w Rzymie.
Traktat składa się z 4 części:
• Część I [bez tytułu] - zawiera podstawowe postanowienia dotyczące Unii i jej kompetencji, liczy 60 artykułów
• Część II - Karta Praw Podstawowych Unii
• Część III - Polityka i funkcjonowanie Unii - najobszerniejsza część, liczy 342 artykuły
• Część IV - Postanowienia ogólne i końcowe.
Poza tym dołączono kilka protokołów i deklaracji.
Konstytucja dla Europy miała wejść w życie zamiast dotychczasowych praw pierwotnych Unii. Uchylone miały zostać traktat rzymski (TWE) i traktat z Maastricht oraz wszystkie traktaty i akty je zmieniające i uzupełniające[2]. Jednocześnie Unia Europejska miałaby uzyskać osobowość prawną[3]. Ponadto w konstytucji dokonano wyraźnego podziału na kompetencje Unii, państw członkowskich oraz kompetencje dzielone[4].
Projekt miał prowadzić do wzmocnienia współpracy w sprawach wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa m.in. projekt zakładał powołanie europejskiego Ministra Spraw Zagranicznych[5] (Wielka Brytania, Polska i Hiszpania wolałyby, aby nosił on dotychczasowy tytuł Wysokiego Przedstawiciela[1]). Poza tym zapisy konstytucji znosiły wymóg jednomyślności przy głosowaniach w sprawach dotyczących większości dziedzin wspólnej co polityki unijnej.

4. Główne cele traktatu nicejskiego, po co zawarty
Podstawowym założeniem Traktatu Nicejskiego (TN) jest przygotowanie organów Wspólnot Europejskich do poszerzenia Unii Europejskiej o państwa Europy Środkowej i Wschodniej, Maltę oraz Cypr. Poczynione zmiany są bowiem niezbędne dla sprawnego funkcjonowania Unii Europejskiej, która w niedalekiej przyszłości składać się będzie z ponad 20 państw.

Najważniejsze postanowienia TN [edytuj]
• Komisja Europejska od następnej kadencji ma składać się z liczby komisarzy równej liczbie krajów członkowskich (1 kraj = 1 komisarz). Dopiero, gdy Unia będzie się składała z co najmniej 27 członków, liczba komisarzy będzie mniejsza od liczby członków, komisarze zaś będą wybierani według opartego na zasadzie równości systemu rotacji.
• Wzmocnienie pozycji przewodniczącego Komisji Europejskiej - może on określać podział kompetencji pomiędzy komisarzy, mianować wiceprzewodniczących, a cała Komisja działa pod jego politycznym kierownictwem.
• Poszerzenie zakresu głosowania większością kwalifikowaną w Radzie UE o 28 kolejnych dziedzin (m.in. przy wyborze przewodniczącego Komisji).
• Wprowadzenie nowych zasad głosowania większością kwalifikowaną w Radzie. Poszczególnym krajom przydzielono głosy ważone nieco bardziej proporcjonalnie do ich wielkości, jednak nadal np. Niemcy (82 mln mieszkańców) mają mieć tyle samo głosów (29), co liczące po ok. 60 mln mieszkańców Francja, Wielka Brytania i Włochy.
Wstępnie przydzielono też głosy dla krajów kandydackich. Polska uzyskała 27 głosów, czyli tyle samo co Hiszpania i niewiele mniej od największych krajów. Postanowienia te miały tylko status deklaracji, zostały jednak potwierdzone przez Traktat ateński.
• Nowe rozdzielenie miejsc w Parlamencie Europejskim pomiędzy państwa członkowskie. Po rozszerzeniu PE składa się z 785 posłów. Ta liczba nie będzie zwiększana po przyszłych rozszerzeniach. Przewidziano więc miejsce dla Rumunii i Bułgarii, a Polsce przyznano 50 miejsc, ale w związku z nieprzystąpieniem tych państw ich miejsca zostały czasowo przejęte przez inne kraje. Obecnie więc Polska posiada 54 posłów w PE.
• Reforma organów sądowniczych - utworzenie trójinstancyjnego systemu sądownictwa. Sąd Pierwszej Instancji nabrał charakteru samodzielnego organu wspólnotowego, zaś w ramach SPI mogą zostać utworzone Izby Sądowe orzekające w określonych sprawach w I instancji. Od rozstrzygnięć Izb Sądowych służy środek odwoławczy do SPI.
• Usunięcie zapisu o tym, że Unia Zachodnioeuropejska stanowi integralną część rozwojową UE i służy wykonywaniu decyzji UE dotyczących działań wojskowych.
• Wysoki Przedstawiciel do spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa uzyskał kompetencje w ramach wzmocnionej współpracy w zakresie WPZiB, które polegają zapewnianiu pełnego poinformowania Parlamentu Europejskiego i państw członkowskich o realizacji wzmocnionej współpracy.
• Zmiana sposobu wyznaczania specjalnego przedstawiciela, który odtąd jest wybierany kwalifikowaną większością głosów.
• Dodanie możliwości podejmowania decyzji kwalifikowaną większością głosów przy zawieraniu porozumień międzynarodowych, gdy dotyczy to realizacji wspólnego działania lub stanowiska.
• Nadanie Radzie możliwości upoważniania Komitetu Politycznego i Polityki Bezpieczeństwa do decydowania w spraw kontroli politycznej i kierownictwa w zmierzających do zwalczania kryzysu operacjach ustalonych przez Radę.[1

5. Nicea albo śmierć, wytłumaczyć skąd się to wzięło w sensie prawnym, w którym traktacie zostało to jeszcze użyte i czemu

Co znaczy "Nicea albo śmierć"? Słowa te wypowiedziane zostały w polskim Sejmie przez Jana Marię Rokitę, gdy państwa Unii przedstawiły projekt konstytucji przewidujący zmianę postanowień traktatu nicejskiego(zmiane rozkładu głosów w RUE).
Ponowne użycie: traktat lizboński chodziło o tzw. pierwiastkowy system liczenia głosów w Radzie Europejskiej, w którym to głos każdego kraju obliczany jest na podstawie pierwiastka kwadratowego z jego liczby ludności. Powiedzał W. Cz. Lechu Ka
6. Pojecie deficytu demokracji UE oraz próby przeciwdziałania w kolejnych traktatach reformujących
Deficyt demokracji w UE, zjawisko wynikające z braku właściwej reprezentatywności i legitymizacji unijnych instytucji. W systemach politycznych poszczególnych państw członkowskich UE demokratycznie wybrany parlament stanowi prawo (legislatywa), rząd odpowiada za realizację przyjętego przez parlament prawa (egzekutywa), a sądy stoją na straży jego przestrzegania. Taki system zapewnia demokratyczną legitymizację władzy państwa i bardzo silny wpływ obywateli oraz ich decyzji politycznych na politykę państwa.

W samej Unii Europejskiej system ten jest inny. Organy ponadnarodowe (Parlament Europejski i Komisja Europejska) współuczestniczą w stanowieniu prawa w zakresie I (gospodarczego) filaru UE. W tym przypadku Komisja Europejska ma wyłączny monopol inicjatywy prawodawczej. Parlament uczestniczy w procesie powstawania aktu prawnego, jednak ostateczna decyzja należy wyłącznie do Rady Unii Europejskiej (złożonej z ministrów państw członkowskich). W zakresie II i III filaru UE (Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa oraz Współpraca w dziedzinie Wymiaru Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych) prawo stanowić może jedynie Rada UE. Tak więc to nie Parlament Europejski (wybrany w powszechnych wyborach), lecz Rada Unii Europejskiej jest praktycznie organem decyzyjnym. Kontrolę wykonywania prawa europejskiego wykonuje Trybunał Sprawiedliwości. Świadczy to o tym, że Unia Europejska i jej model stanowienia prawa nie jest klasycznym przeniesieniem kompetencji państwa narodowego na strukturę międzynarodową.

Parlament Europejski, mimo że nie jest organem stricte prawodawczym, uczestniczy jednak w procedurze konstruowania prawa. Bez jego zgody nie może zostać powołana Komisja Europejska, nie może być przyjęty budżet UE czy też nie można przyjąć nowych państw członkowskich. Prowadzone od wielu lat reformy UE, zmiany instytucjonalne, mają na celu stopniowe uzupełnianie tego deficytu poprzez zwiększanie uprawnień parlamentu (m.in.: Traktat z Maastricht, Traktat amsterdamski, prace Konwentu Europejskiego i postanowienia Konstytucji UE).

Gość

oprócz tych pytań mają byc jeszcze jakieś??

przem

antikrajst - jestes wielki Very Happy

martha - podobno nie, z tych 20 ma sie pojawic 4 na egz z tego co slyszalem Smile

antikrajst

jeszcze tyle mi sie udało tego gowna opracowac, ale chyba wiecej nie dam rady:

7. Charakter traktatu konstytucyjnego i lizbońskiego porównać
W odróżnieniu od Traktatu konstytucyjnego, który miał zastąpić akty prawa pierwotnego nowy Traktat będzie jedynie uzupełniał już istniejące Traktaty podobnie do Amsterdamskiego (1997) i Nicejskiego (2000). Analiza przedstawia najważniejsze zmiany, jakie pojawią się w porządku prawnym Unii.
Zmiany wprowadzane Traktatem z Lizbony w zasadzie nie są radykalne i polegają w znacznym stopniu na pewnej kosmetyce nazewnictwa tzw. dekonstytucjonalizacji Traktatu konstytucyjnego. Pewne słowa, takie jak „konstytucja” zastąpione zostało słowem Traktat, „minister spraw zagranicznych” przemianowany został na Wysokiego Przedstawiciela Unii ds. Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa, „ustawa europejska” oraz „europejska ustawa ramowa” nie zastąpią rozporządzeń, dyrektyw, decyzji. Zwroty kojarzące się, zatem z konstytucją zostały wyeliminowane. Ponadto, Unia nie będzie formalnie miała własnej flagi i hymnu, ale co ważniejsze posiadać będzie osobowość prawną.
8. Zmiany w funkcjonowaniu RUE w TN, TK, TL, TA
TN:

• Poszerzenie zakresu głosowania większością kwalifikowaną w Radzie UE o 28 kolejnych dziedzin (m.in. przy wyborze przewodniczącego Komisji).
• Wprowadzenie nowych zasad głosowania większością kwalifikowaną w Radzie. Poszczególnym krajom przydzielono głosy ważone nieco bardziej proporcjonalnie do ich wielkości, jednak nadal np. Niemcy (82 mln mieszkańców) mają mieć tyle samo głosów (29), co liczące po ok. 60 mln mieszkańców Francja, Wielka Brytania i Włochy.
Wstępnie przydzielono też głosy dla krajów kandydackich. Polska uzyskała 27 głosów, czyli tyle samo co Hiszpania i niewiele mniej od największych krajów. Postanowienia te miały tylko status deklaracji, zostały jednak potwierdzone przez Traktat ateński.
Nadanie Radzie możliwości upoważniania Komitetu Politycznego i Polityki Bezpieczeństwa do decydowania w spraw kontroli politycznej i kierownictwa w zmierzających do zwalczania kryzysu operacjach ustalonych przez Radę
TK:
Traktat przewidywał zmianę sposobu głosowania w Radzie Ministrów (dawna nazwa Rady Unii Europejskiej). Do 31 października 2009 r. miału obowiązywać zasady zapisane w traktacie nicejskim[6]. Po tej dacie planuje się wprowadzenie głosowania podwójną większością: 55% większość państw reprezentujących co najmniej 65% ludności Unii. Tylko jeśli Rada działa bez wniosku Komisji lub inicjatywy ministra spraw zagranicznych wymagana jest większość 72% krajów[7].
Nowy podział głosów odpowiadający dokładnie liczbie ludności jest korzystniejszy dla największych państw UE. Co prawda Polska uzyskuje procentowo większą liczbę głosów, niż przyznano jej w Nicei, jednak porównując np. indeksy siły Shapleya-Shubika dla poszczególnych krajów widać, że Polska traci w stosunku do systemu nicejskiego możliwość blokowania niekorzystnych dla siebie decyzji, zyskują natomiast głównie kraje największe, zwłaszcza Niemcy.
Obecnie wszystkim organom Rady przewodniczy jedno Państwo Członkowskie na zasadzie rotacji przez okres sześciu miesięcy. Konstytucja nie zmienia zasadniczo tego systemu. Jednakże uzgodniono, że prezydencja będzie sprawowania przez grupę składającą się z trzech państw na zasadzie rotacji grup co półtora roku. System ten może ulec modyfikacjom w przyszłości, ponieważ może zostać zmieniony przez Radę Europejską kwalifikowaną większością. Radzie "Sprawy ogólne” będzie przewodniczył Minister Spraw Zagranicznych. Natomiast Rada Europejska ustali zasady stosowania omawianej rotacji przez Państwa Członkowskie, biorąc pod uwagę, między innymi, równowagę geograficzną w Europie.
TL:
Nicejski system głosowania większością kwalifikowaną w Radzie Unii Europejskiej będzie obowiązywać do 31 października 2014 r. Później wprowadzony będzie nowy system głosowania podwójną większością (55% państw reprezentujących co najmniej 65% ludności Unii), ale do 31 marca 2017 każde państwo będzie mogło zażądać powtórzenia danego głosowania, zgodnie z nicejskim systemem głosów ważonych.
Od 2017 r. będzie obowiązywać wyłącznie system podwójnej większości, jednak traktat lizboński ma wprowadzić także mechanizm bezpieczeństwa, podobny do kompromisu z Joaniny: jeśli grupie członków Rady nie wystarczy głosów do zablokowania określonej uchwały, będą mogły mimo to odwlekać podjęcie decyzji w tej sprawie. Warunkiem będzie odpowiednia wielkość tej grupy (do 2017 r.: kraje reprezentujące co najmniej 75% ludności lub 75% liczby państw niezbędnych do utworzenia mniejszości blokującej; od 2017 r.: 55% ludności lub 55% liczby państw niezbędnych do utworzenia mniejszości blokującej). Projekt traktatu mówi o możliwości odwlekania podjęcia decyzji przez "rozsądny czas".
TA:
Utworzenie urzędu Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do spraw Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa. Funkcję tę pełni Sekretarz Generalny Rady UE.
• Nadanie Radzie Europejskiej kompetencji decydowania o zasadach i ogólnych wytycznych w sprawach wspólnej obronności
• Nadanie Radzie Europejskiej kompetencji ustalania wspólnych strategii

9. Wyjaśnić znaczenie deklaracji z Laeken

Zapewniono w niej, ze Unia stanie się bardziej demokratyczna, przejrzysta i skuteczna oraz że zostaną podjęte starania mające na celu stworzenie Traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy.
Deklaracja stawia 60 szczegółowych pytań na temat przyszłości Europy w odniesieniu do czterech podstawowych kwestii:
• rozdział kompetencji,
• uproszczenie instrumentów,
• układ instytucjonalny,
• postęp w tworzeniu konstytucji europejskiej.
Zajmować się tymi kwestiami miał konwent europejski
10. Podać główne cele oficjalne dla reform w latach 2007-2009, 5 przesłanek
11. Najważniejsze problemy negocjacyjne w trakcie konferencji międzyrządowej w latach 2002-2003, chodzi o jakieś przykłady
12. Doktryna Horren der Vertrage
13. Metoda konwentu jako nowy sposób negocjowania zmian w prawie pierwotnym
14. Ewolucja w ochronie praw podstawowych od traktatu Am do Liz
am
Traktat potwierdzał podstawowe prawa obywateli UE – przestrzeganie zasad wolności i demokracji, prawa człowieka, praworządność, zrównanie w prawach socjalnych kobiet i mężczyzn. Rada Unii może podejmować kroki, które przeciwdziałają dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, pochodzenie czy religię. Dokument zobowiązuje Unię do dbania o wysoki poziom zatrudnienia poprzez wymianę informacji i prowadzenie programów pilotażowych. Sporo miejsca poświęcono polityce socjalnej, przewidując działanie w takich dziedzinach, jak poprawa warunków pracy czy równouprawnienie kobiet i mężczyzn na rynku pracy. W traktacie znalazło się również sformułowanie dotyczące obywatelstwa UE, które ma uzupełniać obywatelstwa narodowe.
Konstytucja i lizboński:
I. Karta praw podstawowych Godność człowieka (art. 1-5):
ochrona godności ludzkiej; prawo do życia (w tym zakaz orzekania i wykonywania kary śmierci); prawo do integralności cielesnej (w tym zakaz praktyk eugenicznych, zakaz czerpania zysków z ciała ludzkiego jako takiego i jego części, zakaz klonowania w celach reprodukcyjnych); zakaz tortur i poniżającego traktowania lub karania; zakaz niewolnictwa i pracy przymusowej.
II. Wolności (art. 6-19):
prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego; prawo do poszanowania prywatności i życia rodzinnego; ochrona danych osobowych; prawo do zawarcia małżeństwa i założenia rodziny; wolność myśli, sumienia i religii; wolność przepływu informacji i wyrażania opinii; wolność zgromadzania się i stowarzyszania się; wolność sztuki i badań naukowych; prawo do edukacji; wolność wyboru zawodu i prawo do zatrudniania się w każdym państwie UE; wolność prowadzenia działalności gospodarczej; prawo własności (w tym własności intelektualnej); prawo do azylu; ochrona na wypadek wydalenia i ekstradycji.
III. Równość (art. 20-26):
równość wobec prawa; zakaz wszelkiej dyskryminacji; poszanowanie różnorodności kulturowej, religijnej i językowej; równość płci ale przy dopuszczeniu "specyficznych korzyści dla płci niedostatecznie reprezentowanych"; prawa dziecka; prawa osób starszych; integracja osób niepełnosprawnych.
IV. Solidarność (art. 27-3 Cool

;
prawo pracowników do informacji i konsultacji; prawo do układów zbiorowych i wspólnych działań; prawo do pomocy społecznej i mieszkaniowej; prawo do ochrony przed nieuzasadnionym zwolnieniem; prawo do dobrych warunków pracy; zakaz pracy dzieci i ochrona pracującej młodzieży; zakaz zwolnień z powodu macierzyństwa, prawo do zasiłku macierzyńskiego i opiekuńczego; prawo do pomocy socjalnej; prawo dostępu do służby zdrowia; ochrona środowiska; ochrona konsumenta.
V. Prawa obywatelskie (art. 39-46):
prawo do głosowania i kandydowania w wyborach do Parlamentu Europejskiego; prawo do głosowania i kandydowania w wyborach samorządowych; prawo do dobrej administracji; prawo dostępu do dokumentów unijnych; prawo składania skarg do Rzecznika Praw Obywatelskich; prawo składania petycji do Parlamentu; prawo przemieszczania się i osiedlania; prawo do ochrony dyplomatycznej i konsularnej.
VI. Wymiar sprawiedliwości (art. 47-50):
prawo do rzetelnego procesu sądowego; domniemanie niewinności i prawo do obrony; zasada legalizmu i proporcjonalności w procesie karnym; ne bis in idem procedatur (nikt nie może być ścigany lub skazywany z powodu faktów, co do których został już uniewinniony lub skazany) .
VII. Postanowienia ogólne (art. 51-54):
zakres stosowania Karty (podczas implementacji prawa wspólnotowego przez ciała unijne); zakres gwarantowanych praw (mogą być ograniczone tylko, jeśli jest to konieczne dla ochrony dobra publicznego lub innego z praw, przy uwzględnieniu zasady proporcjonalności); zakaz interpretacji Karty w sposób uszczuplający prawa człowieka gwarantowane przez inne akty prawa międzynarodowego; zakaz nadużycia praw (nie mogą być interpretowane jako uprawnienie do wydania aktu prawnego niweczącego którekolwiek z praw i wolności).
15. Okres refleksji i wydane akty
16. Rola prezydencji w przygotowaniu reformy traktatowej

Zadania prezydencji skupiają się wokół trzech najważniejszych kwestii:
1. Przewodniczenie pracom Rady UE oraz jej organów pomocniczych (grup roboczych i komitetów), a także Rady Europejskiej
2. Reprezentowanie Rady UE w relacjach z innymi instytucjami UE
3. Reprezentowanie UE w stosunkach międzynarodowych (wobec państw trzecich i organizacji międzynarodowych)
Pierwsze z zadań, czyli przewodniczenie pracom Rady Europejskiej oraz Rady UE i jej organów pomocniczych (komitety i grupy robocze), stanowi największe wyzwanie, zarówno merytoryczne, jak i organizacyjne. Wiąże się ono bowiem z koniecznością przygotowania kilku tysięcy spotkań, zarówno formalnych (poświęconych omawianiu bieżących spraw), jak i nieformalnych (w celu wymiany poglądów w sprawach długoterminowych), w Brukseli, Luksemburgu oraz kraju prezydencji, w tym także spotkań na najwyższym szczeblu (Rada Europejska, szczyty z przywódcami państw trzecich). Kluczową rolą prezydencji w przewodniczeniu pracom Rady jest "budowanie mostów" i wypracowywanie porozumień pomiędzy państwami członkowskimi. Rola ta jest szczególnie ważna, gdy poruszane są kwestie drażliwe i kontrowersyjne. W takich przypadkach prezydencja słucha opinii poszczególnych państw członkowskich i instytucji Unii Europejskiej, a następnie przedstawia propozycje kompromisowe. W przypadkach wymagających szybkiej decyzji prezydencja zwołuje, z inicjatywy własnej lub na żądanie Komisji bądź Państwa Członkowskiego, w ciągu 48 godzin lub – w razie bezwzględnej potrzeby – w krótszym terminie, nadzwyczajne posiedzenie Rady (artykuł 22 TUE). Prezydencja podpisuje także akty przyjęte przez Radę. Ponadto, prezydencja wzywa Konferencje Międzyrządowe przedstawicieli państw członkowskich, gdy istnieje konieczność wprowadzenia zmian w Traktacie o Unii Europejskiej.
Zadanie drugie obejmuje reprezentowanie Rady wobec innych instytucji UE, w szczególności wobec Komisji Europejskiej i Parlamentu Europejskiego. Zadanie to wymaga przede wszystkim biegłości proceduralnej i merytorycznej, zarówno na szczeblu politycznym, jak i przede wszystkim urzędniczym. Przez pół roku państwo sprawujące prezydencję prowadzi prace Rady i kształtuje jej relacje z partnerami instytucjonalnymi. Od jego sprawności i dobrego przygotowania zależy funkcjonowanie Unii w tym okresie. Realizacja tego zadania wymaga bardzo dobrego przygotowania przedstawicieli państwa sprawującego prezydencję, jak też podjęcia przez nich intensywnej współpracy z tymi instytucjami ze znaczącym wyprzedzeniem wobec daty rozpoczęcia przewodnictwa. Do obowiązków prezydencji wchodzących w zakres tego zadania należy między innymi współprzewodniczenie w komisjach pojednawczych zwołanych w procedurze współdecyzji i uczestniczenie w posiedzeniach Troiki oraz prowadzenie tych spotkań, a także regularne informowanie Parlamentu Europejskiego o pracach prowadzonych w obszarze współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych (artykuł 39 TUE) współpraca z Parlamentem Europejskim.
Zadanie trzecie polega na reprezentowaniu Unii w stosunkach z państwami trzecimi i organizacjami międzynarodowymi, przy współpracy z Wysokim Przedstawicielem ds. Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa oraz Komisarzem ds. Stosunków Zewnętrznych. Reprezentowanie UE w stosunkach międzynarodowych wiąże się z koniecznością zidentyfikowania najważniejszych obszarów potencjalnej aktywności UE w okresie prezydencji oraz ustalenia ewentualnych priorytetów prezydencji w tym zakresie. W tym obszarze, w zależności od dalszych losów reformy traktatowej, mogą zajść największe zmiany w związku z planowanym utworzeniem stanowiska Wysokiego Przedstawiciela ds. Stosunków Zewnętrznych. Warto podkreślić wiodącą rolę prezydencji w reprezentowaniu Unii w sprawach objętych wspólną polityką zagraniczną i bezpieczeństwa (WPZiB), w których jest ona odpowiedzialna za wprowadzanie w życie zapadających decyzji oraz prezentowanie stanowiska Unii w spotkaniach organizacji międzynarodowych i podczas konferencji międzynarodowych (artykuł 18 TUE). Prezydencja konsultuje także z Parlamentem Europejskim najważniejsze kwestie i podstawowe kierunki wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz czuwa, aby poglądy Parlamentu Europejskiego zostały należycie uwzględnione.Prezydencja i Komisja regularnie informują Parlament Europejski o rozwoju WPZiB (artykuł 21 TUE). Ponadto, prezydencja - upoważniona przez Radę - może przystąpić do rokowań w celu zawarcia umów z jednym bądź z większą liczbą państw bądź z organizacjami międzynarodowymi w zakresie wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, jak i w kwestiach związanych ze sprawiedliwością i sprawami wewnętrznymi. Reprezentowanie Unii w stosunkach z państwami trzecimi oznacza dla prezydencji także przewodniczenie sesjom konferencji negocjacyjnych w sprawie przystąpienia krajów kandydujących do Unii Europejskiej, a także przewodniczenie bądź współprzewodniczenie spotkaniom ministerialnym z krajami trzecimi. Akredytowanie ambasadorów państw trzecich w Unii Europejskiej również należy do kompetencji prezydencji.

17. Struktura i charakter prawny UE wg traktatu Liz
18. Prawa konwentu europejskiego

Gość

thx

ten kierunek jest zajebisty Laughing

Gość

a czy zna ktoś odpowiedź na pytanie 10 - Podać główne cele oficjalne dla reform w latach 2007-2009, 5 przesłanek?

Gość

Do pyt,14 jest juz jedno opracownaie ale znalazłam jeszcze to może sie przydac:)

Unia Europejska zawsze podkreślała swoje zaangażowanie na rzecz praw człowieka i podstawowych wolności. Unia Europejska wyrażała też otwarcie swoje przywiązanie do podstawowych praw socjalnych w traktacie z Amsterdamu (Traktat o Unii Europejskiej), a później, w traktacie z Nicei, do kwestii naruszania praw podstawowych.

Traktat z Amsterdamu, który wszedł w życie dnia 1 maja 1999 r., określał procedury mające na celu zapewnienie ochrony tych praw. Ustanawiał ogólną zasadę, zgodnie z którą Unia Europejska powinna szanować prawa człowieka i podstawowe wolności, na których się opiera (art. 6 Traktatu).

W traktacie z Nicei uzupełniono ten przepis, wprowadzając procedurę, zgodnie z którą Unia może zawiesić niektóre prawa państwa członkowskiego w przypadku, gdy stwierdzi poważne i stałe naruszenie tej zasady (art. 7 ust.1 Traktatu o Unii Europejskiej). Państwa ubiegające się o członkostwo muszą przestrzegać tej zasady, aby móc przystąpić do Unii (art. 49 Traktatu o Unii Europejskiej). Wreszcie Traktat nadał Trybunałowi Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich uprawnienia do czuwania nad przestrzeganiem praw i wolności podstawowych (art. 46 Traktatu).

Gość

coś o 18? jedynie o konwencie ale można coś skręcić;] Powołany deklaracją z Laken:
Konwent Europejski rozpoczął prace nad reformą 28 lutego 2002 roku. W jego skład wchodzi: 15 przedstawicieli szefów państw lub rządów państw członkowskich, 13 przedstawicieli szefów państw lub rządów krajów kandydujących, 30 przedstawicieli parlamentów narodowych państw członkowskich, 26 przedstawicieli parlamentów narodowych państw kandydujących, 16 członków Parlamentu Europejskiego i 2 przedstawicieli Komisji Europejskiej. Każdy członek ma swego zastępcę, który uczestniczy w Konwencie w razie nieobecności członka. Ponadto obserwatorami są przedstawiciele Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów, partnerów społecznych oraz Rzecznik Praw Obywatelskich Unii Europejskiej.

Konwent obraduje na sesjach plenarnych co najmniej raz w miesiącu w budynku Parlamentu Europejskiego w Brukseli. Do opracowania bardziej szczegółowych zagadnień powołano 11 grup roboczych:
Subsydiarność
Karta Praw Podstawowych
Osobowość prawna Unii Europejskiej
Parlamenty narodowe
Kompetencje uzupełniające
Reforma ekonomiczna
Stosunki zewnętrzne
Obrona
Uproszczenie (procedur i instrumentów)
Wolność, bezpieczeństwo i sprawiedliwość
Europa socjalna

Większość z nich opublikowała już raporty końcowe.

Przewodniczący Konwentu, którym został Valéry Giscard d'Estaing, składa na kolejnych szczytach Rady Europejskiej ustny raport o stanie prac Konwentu. Ostateczny wynik prac ma zostać przedstawiony w 2003 roku. Analizując dotychczasowy przebieg debaty o przyszłości Unii i prac Konwentu, można spodziewać się wypracowania traktatu konstytucyjnego Unii Europejskiej. Ramowy projekt przedstawił 28 października 2002 r. Valéry Giscard d'Estaing (Traktat ustanawiający konstytucję Europy (projekt wstępny), Preliminary draft Constitutional Treaty). Na prośbę przewodniczącego Komisji Europejskiej Romano Prodiego grupa ekspertów opracowała analizę praktycznej realizacji projektowanego traktatu konstytucyjnego. Ukazała się ona w formie dokumentu roboczego 4 grudnia 2002 r. (Feasibility Study/ Contribution to a preliminary draft/ Constitution of the European Union/ Working Document). Projekt traktatu konstytucyjnego jest obecnie przedmiotem debaty.

Gość

moglibyście sobie przypomnieć jakie podała pytania na egzaminie i je tu wrzucić? plis

Gość

1. konferencja międzyrządowa
2. metoda konwentu jako nowy sposob negocjacji
3. nicea albo smierc wyjasnic w kontekscie innego traktatu
4. kompetencje RUE ( traktat nicejski, amsterdamski, konstytucyjny, lizbonski)

Gość

ok dzięki, czyli dała te, które opracowywane były wyżej